Honing is een natuurproduct dat voornamelijk bestaat uit enkelvoudige suikers (fructose, glucose). Het overige deel bestaat uit kleine hoeveelheden eiwitten, enzymen, aminozuren, mineralen en vitamines (Bogdanov, Jurendic, Sieber, & Gallmann 2008). Honing is een product dat in veel verschillende landen geproduceerd wordt, waaronder Nederland. Het wordt voornamelijk gebruikt als broodbeleg of als toevoeging in de thee. Ook staat het bekend als een zoetstof met vele positieve bijeffecten; zo heeft het een positieve werking op de stoelgang, de aanmaak van bloed en onze weerstand. Sommige honingsoorten hebben een kalmerende werking en andere werken zelfs desinfecterend (Viuda-Martos, Ruiz-Navajas, Fernández-López, & Pérez-Alvarez, 2008).
In dit verslag (zie bijlage onderaan deze tekst) worden twee soorten honing onderscheiden: reguliere honing en lokaal geproduceerde honing. Met reguliere honing wordt de honing die men algemeen in de supermarkt kan kopen bedoeld. Het etiket op deze honing verstrekt informatie over de plaats van oorsprong, maar legt hier geen nadruk op. Over het algemeen betreft het honing uit EG-landen (binnen Europa) of niet EG-landen (buiten Europa). Het is gebruikelijk dat er een mengsel wordt gemaakt van honing met een oorsprong uit beide gebieden; de honing komt zelden uit Nederland zelf. De Nederlandse honingindustrie wordt gedreven door kleine imkers, die in tegenstelling tot supermarkten weinig afzet vinden; ze moeten hun product zelf aan de consument verkopen. Aan de verkoop van zelfgeproduceerde producten zitten strenge regels verbonden, maar aangezien honing een relatief veilig product is mag het door de Nederlandse imkers zelf verkocht worden (warenwetbesluit honing – BWBR0015923, 2016).
Door de vraag van lokaal geproduceerde honing te stimuleren en daarmee de honinginkoop uit andere landen te verminderen kan de CO2-uitstoot verminderd worden. De lokaal geproduceerde honing komt uit Nederland en hoeft dus niet ver vervoerd te worden. Hierbij is minder sprake van CO2-uitstoot dan bij het vervoer van reguliere honing, die uit Oost-Europa en van buiten Europa wordt ingekocht en per vrachtwagen wordt vervoerd. Hieruit kan worden opgemaakt dat lokaal geproduceerde honing duurzamer is dan de reguliere honing. Het vervoeren per vrachtwagen zorgt namelijk voor CO2-uitstoot, wat schadelijk is voor het milieu. Wanneer men lokaal geproduceerde honing naar supermarkten brengt, hoeven er aanzienlijk minder kilometers gemaakt te worden, wat dan ook leidt tot minder milieuvervuiling. Niet alleen vanuit milieu-perspectief is dit een stap in de goede richting, ook economisch gezien is het een grote stap voor imkers.
Men kan zich afvragen waarom lokaal geproduceerde honing nog niet in de supermarkten te vinden is. De supermarkt is een belangrijke plaats waar de twee marktkanten bij elkaar komen; de vraagkant en de aanbod kant. Door lokaal geproduceerde honing aan het schap toe te voegen breidt de supermarkt zijn aanbod uit en is dit product ook toegankelijker voor de consument. Hieruit volgen drie interessante vragen.
Ten eerste de vraag waarom de supermarkten nog geen lokaal geproduceerde honing aanbieden. Dit is een essentiële vraag, aangezien zonder medewerking van supermarkten het gewenste bereik van lokaal geproduceerde honing niet behaald zal worden.
Geintrigeerd? Nieuwsgierig? Lees dan verder in het volledige verslag van het onderzoek “Lokaal geproduceerde honing”
Geef een reactie